Renkler, sevdiğimiz, sevmediğimiz renkler, anlar da sevilir, yada sevilmez, canlarda var rengârenk, kimi hayat soğuk su gibi, ama yazın değil kışın içersin, kimi hayat hüzün ve acı, ağustosta kar´ı içersin. 

 

Sesli ve sessizdir yaşamak, ah ile vah ile yada neşeli bir kahkaha ile, kimi gün siyah düşer sevgiye acıyla sızlar gönüller, kalbi ve ruhu yanar sevdanın, soğuk kışlarında üşür sevgi, saygıyı arar ama yoktur.

 

Ayaklar buzlu kaldırımlarda üşür, yürekte üşür ustam. Gözyaşları kaldırımlara düşerken o soğuk havalarda sislere yürür, dudaklarını ısırır, titrer soğuktan, karanlıklar tüm damarlarında kan gibi akar, anılarıyla yürür sevgi, ölüme yürür, tek başına aldığı nefes ümitsizlik ve yalnızlıktır. 

 

Siyah beyazdır sırları, umutlarını aklayamadan uçup gitmiştir kumrular, şimdi sırlarını sakladığı kutu köşelerde bulur kendini, siyahlar kaplar ruhunu, denizlerinde kara dalgalar, hangi renkler görünür hangisi kayıp, ne mor salkımlar sallanır asmalardan, ne gökyüzü mavidir, ne dağlar yeşil, ne çiçekler sarı yada kırmızı, ne gökkuşağı rengârenk. 

Oysa sevgi siyah beyazdır şimdi, cıvıl cıvıl günler mazide, pempe aşkı koynunda, umumudu ve heyecanı sırlarında kalmıştır. Kocaman bir masumluk kaplamıştır ruhunu, budur sevginin hali.

 

Gönlünce sevemeden, yürüyemeden aydınlık yollara, ümit ve cesareti kırık haldedir, sönüktür lambalar,  susuz çöldür sevgi. Unutulmaya mahkûm duygular taşır, sevdası yalnızlıktır, tadı yoktur denizlerin, ne çok anıları geçer aklından, sessizce ağlar. 

 

İşte ölmeden gelen ölüm bu olsa gerek, yaşarken yaşanan ölü günler ve anlar, bir sevgi anlar, birde şiirler anlatır bu duyguları.

 

 Siyah beyaz bir bilgedir sevgi hiçlik makamında çalar şarkılar, ölmeden ölmekti bu sanki, erdemli duruşunu seversin ama keskin kışlar gibi can verir sevgi. Ömür ölmeyi bilerek yaşamaktır, kendini ölü gibi bırakmamaktır.

 

Yavuz Bayram Çalışkan  ( Şiirhan)